Op haar 18e begon ze aan de ‘ inservice’ opleiding tot verpleegkundige in een ziekenhuis in Amersfoort. Na op verschillende afdelingen te hebben gewerkt besloot zij op haar 24e om dialyseverpleegkundige te worden. En dat is Astrid van der Meulen (54) nu al dertig jaar. ,,Waarom ik het werk ben gaan doen? Ik ben een zorgzaam type. Ik speelde als kind al graag verpleegstertje. En eigenlijk is het gewoon logisch dat ik dit ook als mijn beroep heb gekozen. Of het mn roeping is? Ooo, nee. Dat ben ik niet hoor, dat vind ik dan zo ‘ Florence Nightingale-achtig’ .’’
Door: Ted Walker
,,Nee weet je wat het is?’’, relativeert de verpleegkundige in hart en nieren. ,,Mijn moeder was verpleegkundige, haar zussen, en ook mijn oudste zus zitten in de verpleging. Het zit ons in het bloed. Het zorgen dat ik graag doe, dat is geen keuze maar het is er gewoon. Of ik het dan niet lastig vind om mensen pijn te moeten doen? Nee. Dat klinkt weer zo raar, maar deze behandeling kan niet zonder dat je de mensen moet prikken, met twee naalden, en dat probeer ik altijd zo goed mogelijk te doen. Zonder de dialyse zouden ze niet kunnen leven. Ik probeer wel altijd zo pijnloos mogelijk te werken en mensen zoveel mogelijk comfort te bieden. Ik doe mijn werk meestal met een lach op mijn gezicht, als dat eens een dag niet zo is, krijg ik vaak direct de vraag of er iets aan de hand is.’’
Herinneringen
Als Astrid terugblikt op de afgelopen 30 jaar, gaat er een scala aan herinneringen aan haar voorbij. ,,Je maakt natuurlijk heel wat mee in zo’n tijd. Veel patiënten die aan je zorg toevertrouwd zijn, collega’s waar je mee samengewerkt hebt en natuurlijk ook grote sprongen in de techniek. Wat de behandeling betreft zijn er in de afgelopen jaren twee enorme stappen die eruit springen, en die het verschil hebben gemaakt in de zorg voor dialysepatiënten. De eerste is dat we nu EPO toe kunnen dienen. Dat hoeven we maar eens per maand te doen. Door het toedienen van dit hormoon, maakt het lichaam zelf weer bloed aan wat bloedtransfusies overbodig maakt. Het tweede is dat we ongeveer 20 jaar geleden gingen dialyseren met bicarbonaat in plaats van met acetaat. Dit is veel milder voor de patiënt en geeft dus een veel groter comfort tijdens de dialyse.’’
Astrid van der Meulen: ,,Ik doe mijn werk meestal met een lach op mijn gezicht''
Band
Op de vraag of er patiënten zijn die ze nooit zal vergeten, antwoordt ze direct: ,,Dat zijn er eigenlijk heel veel. Doordat dialyse een langdurig traject is, leren wij de patiënten goed kennen. Je bouwt echt een band met ze op. Dat is heel bijzonder, maar soms ook moeilijk, omdat je mensen soms ziet lijden. Sommige mensen houden natuurlijk een bijzonder plekje in je hart. Zoals de Surinaamse dame die heel wat jaren geleden in behandeling was. Op een dag nam zij haar hele familie mee. Zij hadden met elkaar voor ons gekookt en zetten alle verpleegkundigen neer aan een lange tafel en bedienden ons met het heerlijke Surinaams eten dat ze gemaakt hadden. Of de dame die stekjes van planten voor me meenam. Ik heb in mijn achtertuin nog steeds een plant van zo’n stekje staan. Die mevrouw gaat bij het onkruid wieden dan toch altijd weer even door mijn hoofd heen.’’
Uitdaging
Blijft het werken op dezelfde afdeling nog altijd uitdagend na zoveel jaar? De door de wol geverfde verpleegkundige heeft daar wel een antwoord op: ,,Ja, er blijft altijd uitdaging. In het groot doordat we bijvoorbeeld eens per tien jaar nieuwe apparatuur krijgen en we deze grondig moeten leren kennen. Ik bijt me daar graag in vast en vind het mooi om mijn collega’s daar dan in wegwijs te gaan maken. En in het klein zie ik elke dag een uitdaging in de zorg voor elke individuele patiënt; hoe kan ik de zorg op dat moment voor hem of haar zo prettig mogelijk maken. Ik ben niet iemand die grote visies heeft en met mooie woorden smijt. Ik ben een doener en dus kijk ik elke dag weer wat op juist dát moment voor die ene patiënt kan doen.’’
,,Er blijft altijd uitdaging''
Warme groep
,,Waar ik de komende jaren naar uit kijk? Naar het lekker blijven werken in het team. Dat is zo’n hechte warme groep, daar voel ik me heel prettig. We werken gewoon heel fijn samen en kunnen echt op elkaar bouwen. Ik denk dat ik de introductie van een nieuw dialyseapparaat niet meer mee zal maken aangezien we net een nieuwe hebben, maar ik zou wel graag nog een keer naar een ander land willen om daar dialyseafdelingen te bezoeken. Zo ben ik drie jaar geleden met twee collega’s naar Indonesië geweest om dialyse apparatuur uit te leggen en begin van dit jaar drie maanden naar Aruba als dialyseverpleegkundige. Zo’n ervaring verrijkt je enorm.’’
Familieavond
Astrid van der Meulen is maar één van de vele professionals die met hart en ziel op de dialyseafdeling werken en dagelijks zorgen voor de ruim 80 dialysepatiënten die daar momenteel behandeling krijgen. Deze bijzondere afdeling bestaat dit jaar al 50 jaar en dat wordt gevierd tijdens de familieavond op 27 november. ,,Wat een familieavond inhoudt en waarom we dat doen? In het verleden ging het personeel van de dialyseafdeling jaarlijks met de patiënten en één familielid een dagje uit. We hebben vele leuke uitstapjes gemaakt. Voor alles is een tijd, dus ook deze uitstapjes gingen voorbij. Als dialyseverpleegkundigen misten wij het informele contact met de patiënten en hun familie. Familieparticipatie ontstond d.m.v. de familie avonden. Ieder jaar kiezen we een thema uit. Dit jaar hebben we het thema lekker in je vel gekozen. Omdat de afdeling dialyse 50 jaar bestaat. Kan je met nierfalen nog wel genieten, feestvieren als je bij een gebakje een pil moet slikken of uit moet kijken hoeveel je drinkt? Wie kunnen je helpen om te genieten? Wij streven wij er op onze afdeling naar om kwaliteit van leven van de patiënten voorop te zetten. En daar hoort hun familie bij. Wat een prachtig vak hè, en wat toch fijn om iets te kunnen betekenen voor een ander’’, zegt Astrid van der Meulen tot besluit.