logo

Hoe gaat het nu met?

Hoe gaat het nu met: Peter Lusse?

Peter Lusse (56) zit inmiddels  35 jaar in ‘het vak’ zoals dat heet. Maar welk vak dan? Dat weet hij zelf ook niet helemaal. Peter is schrijver, vertaler, cabaretier, zanger, acteur, presentator, trainer en stemacteur. Hij heeft geen focus gehad in zijn carrière. En dus geen oogkleppen. Dat maakt dat hij ervaren is in ‘dingen gewoon doen’, op zich af laten komen. Hij zegt hierover: ”Het enige waar ik ervaren in ben, is dingen doen waar ik niet ervaren in ben.” Je zou hierbij kunnen bedenken dat het om iemand gaat die het leven op zich af laat komen zoals het is. En enerzijds klopt dit ook wel, maar tegelijkertijd kan ik me niet onttrekken aan het gevoel dat het ook een eeuwigdurende zoektocht naar bevrediging is, naar méér, hoger, beter. Naar bewijzen. En niet omdat hij zo graag de beste wil zijn zodat hij aanzien heeft. Maar zodat hij zichzelf en zijn verleden heeft bewezen wie hij is en wat hij kan.

Mijn droom kwam niet uit
Toen Peter een jongen van zestien was wist hij het zeker: Ik word cabaretier: “Je had in die tijd de ‘grote drie’: Zonneveld, Kan en Hermans en dat was mijn doel.” Hij wilde dat niveau halen. Vanuit een beeld, een gevoel, een fantasie en vanuit de druk om zich te bewijzen. Althans, zo komt dat over.  “Maar toen ik 15, 16 jaar later op dat podium stond, kwam dat gevoel niet. Het klopte niet met hoe ik het me had voorgesteld. Ik had een beeld van een zaal die als wuivend graan op de wind mee zou gaan het ritme van mijn grappen. Het droombeeld klopte wel met de werkelijkheid. Maar de bevrediging bleef uit. En dat was best een shock. Ik was inmiddels 33 jaar, mijn droom kwam uit en dat deed niet met me wat ik verwachtte dat het zou doen.”

Niet nog 20 jaar doorgaan
Ik kijk hem aan en zie een soort hulpeloosheid in zijn ogen. Was het echt zo dat de bevrediging uitbleef? Of was het zo dat de droom was uitgekomen? Klaar… Kon Peter  zichzelf en belangrijke mensen om hem heen verantwoorden dat hij zijn doel had bereikt, en was er daarmee ook een einde aan de spanningsboog van bevrediging gekomen? “Tja, dat is een goeie,’’ zegt Peter. ‘’Ik denk het. Ik ben gewoon niet het mens om twintig jaar hetzelfde te doen voor zijn bevrediging.” Toch lijkt er ook een angst ten grondslag te liggen aan het besluit om te stoppen. Dat klinkt door in zijn vervolg: ,,En was ik op dat moment al op het niveau van Kan, Zonneveld of Hermans? Nee! Had ik dat niveau kunnen halen? Daar had ik dan achter moeten komen. En met de conclusie dat dit nog 20 jaar zou kunnen duren, was ik meteen klaar”.

Een droom afvinken
Ik ga op zoek naar de diepere reden van deze laatste zin en vraag hier op door: ,,Was je bang dat je er 20 jaar later achter zou komen dat je het gewoon niet in je hebt om dat niveau te bereiken? Liep je het risico alsnog in de diepte te falen?’’ Hij antwoord: ,, Nee het werkte anders.  De vervulling van een verlangen, van een droom heeft geleid tot afvinken. Ik had dit nu meegemaakt en ik kon verder. Ik was bevrijd. Ik heb daar geleerd dat wat je denkt wat je wilt, niet hetzelfde is als wat je werkelijk nodig hebt ’’. Zijn antwoorden hebben mij nog niet bevredigd maar ik laat het er wel even bij.

Succes was niet wat ik zocht

Het besluit om niet verder te gaan met cabaret had direct tot gevolg dat Peter moest uitzoeken wat dan wél het doel was in zijn leven. Peter had nog wat ‘dingen’ af te vinken. Terwijl hij daar over wil beginnen, blijkt dat hij zijn voor het oog grootste succes (de serie ‘Vrienden voor het leven’), niet benoemt. ,,Hoe ben je bij ‘Vrienden voor het leven’ terecht gekomen dan? En heeft dat je niet vervuld?’’ Uit zijn antwoord blijkt weer dat het verlangen naar bevrediging hem niet zit in de grootte van uiterlijk succes. ,, Ik was er heel snel achter dat ‘succes’ niet is wat ik zocht. Ik was ineens BN-er. Ik vond het met name heel grappig om te zien wat er dan in je omgeving gebeurt. Waar ik bij wijze van spreken in het begin op keek tegen de cast van ‘Goede tijden slechte tijden’ die in het zelfde gebouw opnamen maakten als wij, draaiden de rollen al snel om en werd er naar zo ons gekeken. In het begin werd er gewoon normaal tegen ons gedaan. Maar toen binnen drie weken onze kijkcijfers ‘sky high’ gingen, veranderde het gedrag van mensen in het hele gebouw. We werden ineens prinsjes en prinsesjes.  Erg grappig. Hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld premières en het winnen van de Televizierring. Daar sta je dan in je gehuurde smoking met 12 fotografen voor je neus. En dan voel je ineens een arm en nog een arm en zie je dat er twee BN-ers glimlachend naast je staan terwijl ze niets zeggen. Je zit een paar seconden veel geflits. En ze zijn weer weg… Ik heb daar wel om kunnen lachen.

Ik moet beter kunnen
Maar dat succes is nooit een doel op zich geweest. Als ik als jonge jongen fantaseerde, dan was het over het theater, over het vak en nooit over heel bekend worden.’’  Het is duidelijk: gebakken lucht ruikt lekker maar stilt geen trek. En dus ging de zoektocht voor Peter verder. Met ‘Vrienden voor het leven’ als vertrekpunt maar ook als ballast. Want ook hier kwam de criticus in hem weer omhoog. ,,Het was leuk, maar ik merkte daar: ik kan beter. Ik moet dit beter kunnen. Daarbij voelde ik ook dat ik dit niet in Nederland zou bereiken. Omdat er in Nederland toen geen echte comedycultuur was. Ik heb toen overwogen om naar Engeland of Amerika te gaan.’’ Lusse ging uiteindelijk naar Schotland om daar te kijken naar stand-up comedians om er ook daar achter te komen dat dit niet was wat hij zocht. Hij merkte dat zijn ambitie, die hem daarvoor zo ver gebracht had, weg was.

Multiple choice
Toen hij 50 was, werd onverwacht de leegte toch nog gevuld. Peter deed mee met de musical ‘Chicago’ waarbij een Amerikaans creatief team de leiding had. Toen kwam de knowhow die hij zocht  naar Nederland. ,,Ik merkte toen dat ik een kick kreeg. Dit wilde ik nog altijd een keer meemaken. Ik dacht dat ik alles wel gehad had, maar dit bleek nog in de hoge hoed te zitten’’. En een vinkje kon worden gezet. Het wordt steeds duidelijker. Peter is inmiddels 56 jaar maar is in wezen weinig veranderd. Het wezen dat zoekt naar innerlijke groei en vervulling door middel van afvinken. Het is als het invullen van een multiple choice examen. Als je het juiste antwoord niet kent, vink je de onjuiste af en houd je het goede over.

Operastem
En op zijn ‘oude dag’ zoals hij dit zelf noemt, gaat het niet anders. Peter is er toevalligerwijs achter gekomen dat hij opera kan zingen en dat hij een bas stem heeft. En uiteraard heeft hij zich hier gulzig en hongerig naar bevrediging in gestort. ‘’Dit is begonnen toen ik een zangpartij mocht doen in een productie van de Efteling. Om me hierop voor te bereiden leek het me goed om weer eens zangles te nemen. Toen ik daar kwam zei mijn leraar dat ik best een goede stem had maar dat ik hem verkeerd gebruikte. En ‘o ja, je kunt opera zingen en je bent een bas’ werd er nog even tussen neus en lippen door tegen me gezegd. En ja, daar moest ik natuurlijk wel wat mee.’’ De zoektocht gaat vandaag de dag verder. Peter houdt zich nu onder andere actief bezig met de operavoorstelling: ‘Le nozze per due’, met huiskamerconcerten met het Trio Particolare en met een lezing ‘De kracht van humor’. Daarnaast geeft hij trainingen, ontwikkelt hij TV-formats en vertaalt en bewerkt hij buitenlandse TV-series.

Het overkomt me
Is dit het nu? Heeft hij de ultieme bevrediging bereikt? Het antwoord laat zich raden. ,,Ik heb nog wel wat dingen af te vinken.’’ Lusse heeft hiervoor vanaf de hoofdweg ook weer een zijweggetje naar de televisiewereld gelegd. ,,Wat ik ga doen? Ik heb nog geen idee. Weet je wat het is? Ik heb gemerkt dat je als mens toch wel een beetje gestuurd wordt. Want zoals ik de dingen bedacht had, dat werkte dus niet. Hoe meer ik zelf doe hoe minder ruimte er is om dingen te laten gebeuren. En ik heb gemerkt dat het vaak zo is dat dingen die me overkomen beter aflopen dan dingen die ik zelf bedenk. Onze hersenen zijn per definitie beperkt. En als je je leven te strak regisseert, sluit je je af voor wat kan gebeuren.’’

En zo gaat het nu. Peter staat open voor uitdagingen. Als ik hem vraag met wat voor soort werk mensen bij hem mogen komen, is het antwoord ruim. ‘’Ik weet het niet. Ik ben op dit moment hard bezig om naam te maken als schrijver voor televisie programma’s, maar het kan zomaar gebeuren dat er weer uit een onverwachte hoek iets komt wat ik aanpak en afvink.’’

2330eee701e8eeeef0631471096c4ead_large