Als achtjarige jongen mocht Steven van de Craats kiezen tussen voetbal of de vrijwillige brandweer. Die keuze was niet moeilijk met een brandweerman als vader. Na elf jaar bij de jeugdbrandweer, startte hij als brandwacht 2e klas bij de kazerne in Harskamp. Nu, veertig jaar later, heeft hij de brandslang aan de wilgen gehangen.

De doorgewinterde hulpverlener heeft een arsenaal aan verhalen waar hij er graag een paar van deelt: ,,Eigenlijk maak je bijna elke dag wel een bijzondere melding mee'', vertelt Van de Craats. ,,Je hebt toch altijd met mensen te maken en dan vaak op een van de naarste dagen van hun leven. Dan kun jij als professional het verschil maken.''

GROTE VUURZEE
,,Toch is er in elke fase van mijn carrière wel een uitruk geweest, die me echt is bijgebleven. Aan het begin van mijn loopbaan, toen ik nog bij de vrijwillige brandweer zat, ging op een nacht mijn pieper af. Ik fietste zo snel als ik kon naar de kazerne in Harskamp en zag onderweg al één grote vuurzee opdoemen. Het bleek een houthandel te zijn die van voor tot achter in brand stond. Mijn vader was toen nog bevelvoerder en hij gaf mij en een collega het commando om de aangrenzende woning bij het pand nat te houden. Dat hebben we gedaan, elkaar afwisselend omdat de hitte onhoudbaar was, en het is ons gelukt; de woning is behouden gebleven. Ja dat maakt toch wel indruk op je als jonge vent.''

COMBINATIE
Hij vervolgt: ,,In de jaren 90 werkte ik niet alleen bij de brandweer, maar combineerde ik dit met een baan als ambulancechauffeur. Dat was prima te combineren, omdat ik toen bij de brandweer al op de opleidingsafdeling zat. Dus als ik terug was van een rit op de ambulance en deze weer klaar had gezet voor de volgende rit, kon ik terug naar de kazerne om daar verder te gaan met het coördineren en plannen van opleidingen.''

MOORD
,,De meest indrukwekkende rit die ik als ambulancechauffeur heb gereden, begon als een eenvoudige melding van een onwelwording. Een dame kon haar werkgever al twee dagen niet bereiken en zocht hem daarom thuis op. Ze trof hem daar liggend op de oprit aan. Bij onze aankomst bleek dat de man en zijn vrouw om het leven waren gebracht. Wij vonden hun lichamen en ook hun twee kleine kinderen die nog leefden en al twee dagen alleen en zonder zorg op hun kamer zaten. Nadat we de kinderen veilig ondergebracht hadden en ons verhaal hadden gedaan aan de toegesnelde politie, zijn we doorgegaan naar een volgende melding. Het was een enorm heftige ervaring, maar je kunt in dit vak niet te lang stil blijven staan bij zulke gebeurtenissen. Het is onze taak om dan door te gaan om weer meer mensen te helpen.''

GROOTSTE LOL
Het is niet alleen narigheid wat Steven van de Craats heeft meegemaakt. Samen met zijn collega's heeft hij verhalen genoeg om een gezellig avondje in de kroeg mee te vullen.
Gevraagd naar zijn mooiste verhaal, beginnen zijn ogen al te glimmen. ,,Ik weet het nog precies. We kregen een melding van een grote brand bij een autozaak. Een zaak met veel 'vuurbelasting' zoals we dat noemen. Dat betekent dat er veel brandbare spullen aanwezig zijn. Onze wagen was als eerste ter plaatse. De eigenaar van de autozaak was er ook en trok per ongeluk het toegangshek voor onze neus dicht. Dat was natuurlijk niet zo handig, want zo konden we niet bij de brand komen om te gaan blussen. Het hek moest van binnenuit geopend worden, dus de oplossing lag voor de hand: we moesten er overheen klimmen. Ik ging tegen het hek staan en zei tegen mijn collega Arnold: 'Klim maar op mijn schouders en spring erover!' Hij deed dat, maar sprong verkeerd. Hij spietste zichzelf zo met zijn uniform aan het hek. En daar hing hij al spartelend terwijl er een grote bouvier al blaffend aan kwam rennen. Nou, we hoorden hem moord en brand schreeuwen. Uiteindelijk hebben we met de tweede wagen het hek geramd, hebben we hem bevrijd en die brand eronder gekregen. Achteraf hadden we de grootste lol, we lagen dubbel van het lachen.''

MEDAILLE
Nu zit zijn tijd bij de brandweer er toch echt op. onlangs nam de brandweerman officieel afscheid in de kantine van de brandweerkazerne, waar hij een medaille ontving als dank voor veertig jaar inzet.
,,Na zoveel jaar is het ook mooi geweest. Ik heb een prachtige tijd gehad, met mooie mensen samengewerkt en veel geleerd. Nu is de beurt aan de volgende generatie. Of ik ze iets wil meegeven? Als dat één ding mag zijn, dan zou ik het volgende wat ik geleerd heb in al die jaren mee willen geven: blijf saamhorig. Niet alles zal altijd voorspoedig gaan, dingen veranderen, maar blijf achter elkaar staan, samen sta je sterk. Zeker in deze bijzondere baan'', aldus ex-brandweerman Steven van de Craats.

klik op de zwarte pijltjes voor een vergroting