Dinsdag 12 april begon voor mij met een melding van een aanrijding met letsel op de Proosdijerveldweg in Ede. De traumahelikopter werd ook opgeroepen. Een serieuze melding dus.
Heftig beeld
Ter plaatse aangekomen was het eerste dat ik tegenkwam een meisje dat bleek zag en huilend met iemand aan de telefoon stond te praten. Uit een paar woorden die ik onwillekeurig opving, kon ik opmaken dat het meisje beelden had meegekregen van het ongeval. Ik besloot een aantal foto’s te maken en ondertussen even bij het meisje in de buurt te blijven om te kijken of ik iets voor haar kon betekenen. Eenmaal aanspreekbaar bleek zij inderdaad beelden te hebben meegekregen van het ongeval. Het bleek een heftige situatie te zijn. Een peuter was tussen geparkeerde auto’s door de straat op gelopen en was daar aangereden door een auto. Het meisje had gezien dat de peuter werd gereanimeerd door omstanders. Een heftig beeld voor iedereen. Laat staan als je nog maar in het begin van je tienerjaren bent.
Reanimatie
Een oudere meneer kwam aanlopen. Hij bekommerde zich ook over het meisje wiens stiefvader onderweg was naar haar. De vriendelijke meneer bleef bij haar zodat ik verder kon gaan met mijn werk. Tien meter verderop zat een jonge vrouw stil voor zich uit te kijken. Ik zag en voelde dat er ook met haar iets aan de hand was. Ik vroeg haar of het goed met haar ging. Het antwoord bezorgde me emotie. De vrouw vertelde hoe zij aan kwam rijden toen het ongeval net was gebeurd. Ze was met haar man onderweg naar school om haar eigen kinderen weg te brengen. Uiteraard waren ze gestopt om hulp te verlenen. Ze vertelde dat het door uiterlijke kenmerken meteen duidelijk was dat het kindje er slecht aan toe was. En hoe zij de reanimatie van het kindje overnam van een ander persoon. Ik kon in haar ogen zien dat de beelden aan haar voorbij gingen.
Levensveranderend
Die beelden zal deze vrouw nooit kwijtraken. Een last die haar nog lang kan achtervolgen. Onder welke noemer deze ervaring uiteindelijk haar geheugen in zal gaan, is grotendeels afhankelijk van het feit of haar innige wens mag uitkomen: ‘Ik hoop zo dat dit lieve kind het gaat redden…’ Maar hoe dan ook zal dit een ‘life changing moment’ zijn. En toch ging ze er voor. Automatisch. Ze was een van de drie mensen die niet nadacht maar hielp. Zoals iedereen elkaar hoort te helpen. Ongeacht ras, afkomst, huidskleur of taal.
Tegenstrijdigheid
Het geluid van de traumahelikopter kwam bij me binnen. Ik moest weer aan het werk. De vrouw gaf aan dat haar man weer onderweg was naar haar en dat zij zich redde. Ik maakte nog wat foto’s bij het onderzoek van de Voa (Verkeers Ongevallen Analyse) en het opstijgen van de traumahelikopter en interviewde de Officier van dienst van de politie. Toen ik daar mee klaar was merkte ik dat ik het meer dan gewoon warm had. Nooit eerder had ik last van datgene wat ik als persfotograaf meemaakte. Maar deze keer greep het me aan. Het is de tegenstrijdigheid die zich meester van me maakte. De wereld is hard en koud. Tegengestelde belangen, macht, geld. Ze zijn het virus dat de koorts van de aarde tot gevolg heeft. En dan ineens is er geen verschil meer tussen mensen en doet iedereen wat hij of zij kan. Mensen die elkaar niet kennen, troosten elkaar en bieden elkaar hulp aan. Ongeacht de gevolgen.
Noem me een dromer, noem me wat je wilt. Maar ik zou het zo fijn vinden als we wat vaker en wat makkelijker naar elkaar om zouden kijken. Dat moet toch kunnen? Beginnend in het klein. Elkaar willen begrijpen. Investeren in duurzaam samenleven in een straat. Het is toch gewoon een instelling, een keuze…Daar hoeft toch niet eerst iets vreselijks voor te gebeuren?
Ik wens een ieder sterkte en hoop ook innig dat het goed zal komen met het kleine meisje.