‘Ineens zat mijn lijf vol adrenaline’
Ede – Regelmatig zien we ze aan het werk. In het nieuws of op straat. De hele wereld heeft een beeld bij hulpverleners. Het zijn mannen en vrouwen die er voor hebben gekozen om soms in extreme omstandigheden te werken. De komende weken stellen we diverse hulpverleners aan u voor. Deze week het verhaal van een man die zijn brood verdient als handhaver in dienst van de gemeente Ede.
,,Mijn naam is Vincent Brouwer (42) en ik ben dus handhaver in dienst van de gemeente Ede. Ik ben gelukkig getrouwd en samen met mijn vrouw heb ik twee prachtige dochters. Ik ben in het vak terechtgekomen op een moment dat ik eigenlijk de ambitie had om bij de politie te gaan werken. Ik kreeg toen de kans om op een afdeling handhaving mee te lopen en vond daar mijn roeping. Dit is echt mijn vak.”
Wat spreekt u aan in uw werk?
,,Ik vind het fijn om daadwerkelijk iets te kunnen doen voor de maatschappij. Voordat ik handhaver was, dacht ik wel eens: ‘dat moet toch anders kunnen?’. Nu kan ik meesturen en dat voelt goed. In mijn beleving staan wij dicht bij de burger. In mijn vak is er nog tijd om te netwerken, te laten zien wie ik ben en wat mensen van mij mogen verwachten. Dit betekent dat ik mogelijkheden en gelegenheid heb om zaken in mijn wijken te bespreken en samen met de inwoners van een wijk of straat op te lossen. Dat geeft mij veel voldoening.”
U zegt ‘mijn wijken’. Wat bedoelt u daarmee?
,,Ik ben wijkhandhaver en vanuit die functie verantwoordelijk voor handhaving van de leefbaarheid binnen de wijken Ede Zuid, Bennekom en het bedrijventerrein A12. Hierbij kunt u denken aan overlast van begroeiing, overlast van jeugd, parkeerproblemen enzovoort.”
Wilt u ons meenemen in een situatie die u voldoening gaf?
,,Om te beginnen geeft het mij veel voldoening dat we als team en als complete afdeling goed samenwerken. We weten van elkaar waar we mee bezig zijn en dat is heel belangrijk. Het zou niet goed zijn dat wanneer ik een aantal dagen vrij ben, afspraken in mijn wijk niet worden nagekomen. Ik werk op een professionele afdeling en dat is een prettige randvoorwaarde. Wat mij ook veel voldoening geeft, is het leveren van ‘maatwerk’. Geen enkele situatie is gelijk en je moet blijven nadenken waarom je een bepaalde richting kiest in een situatie. Wat is er daadwerkelijk aan de hand en wat is je doel?”
Kunt u daar een voorbeeld van geven?
,,Neem een parkeerovertreding in de wijk. Een auto staat hinderlijk op het trottoir. Daar kun je als handhaver naartoe gaan, constateren dat de eigenaar/bestuurder in overtreding is en daar een bekeuring voor uitschrijven. Maar wat nu als die auto daar bewust zo is neergezet? Omdat er iets aan de hand is tussen twee buren. Dan is de overtreding daarvan een zichtbaar gevolg en moet je iets doen aan de oorzaak. Een bekeuring uitschrijven gaat het probleem dan niet oplossen. Sterker nog, ik kan de situatie daarmee zelfs laten escaleren. Het geeft dan voldoening als ik in gesprek kan gaan met die bewoners. Uiteraard is het dan het mooist als die mensen weer tot elkaar komen. Daar geniet ik echt van, en dat is waar wij als handhavers ook echt goed in zijn.”
Wat zijn de minder leuke kanten van het vak?
,,Mensen die echt in nood zijn. Kwetsbare situaties zetten me nog wel eens aan het denken. Ik ben geen fan van de geweldsmiddelen die we bij ons dragen. Maar helaas heeft het werk die wel nodig. En dan kom je terecht op het vlak van geweld. Bijvoorbeeld een verdachte die niet mee wil werken of iemand die met geweld verhaal komt halen. Ik deins er niet voor terug, want het hoort bij onze taak en we zijn er goed voor opgeleid. Maar leuk vind ik het niet om te moeten knokken voor lijfsbehoud. Dat doet wel wat met me. Ik heb thuis een vrouw en twee prachtige kinderen en daar wil ik aan het eind van de dag weer heelhuids naartoe. Dat speelt wel in je achterhoofd in bepaalde situaties en dat bepaalt mede de weg die je kiest. Dan maar even terugtrekken en collega’s erbij vragen bijvoorbeeld. Tenzij dat niet meer kan, omdat je aan de kant moet springen om niet aangereden te worden.”
Heeft u dat meegemaakt?
,,Helaas wel ja. Een meneer die zijn auto dusdanig op straat geparkeerd had dat andere auto’s er niet meer langs konden. Die kreeg een bekeuring en was het daar niet mee eens.”
Wat deed die situatie met u?
,,Dit was in het begin van mijn carrière en ik wist niet wat me overkwam. Mijn lijf zat ineens vol adrenaline. Probeer maar eens goed na te blijven denken als je lichaam tegen je zegt dat je moet vechten of rennen. Achteraf lag ik nog wel eens terug te denken over wat er had kunnen gebeuren. Ik heb dit vak gekozen om een bijdrage aan de maatschappij te kunnen leveren en niet omdat ik verwacht dat me iets aangedaan wordt. En natuurlijk weet ik dat conflicten ‘part of the job’ zijn. Maar iemand die op je inrijdt, daar heb ik echt niet voor gekozen.”
,,De keerzijde van dit verhaal is overigens wel dat het goed voelt hoe collega’s voor je klaar staan. Op het moment dat je hulp nodig hebt, komen collega’s direct van alle kanten aangevlogen. En dan heb ik het over collega’s van mijn eigen afdeling, maar ook over collega’s van de politie. Hier in Ede is die samenwerking ook super. Het is echt als ‘één team, één taak’, en dat geeft dan weer een goed gevoel. Zeker als je daardoor geen of minder geweld hoeft te gebruiken om een verdachte onder controle te brengen. Want laten we wel zijn, vaak zit er een reden achter waarom iemand zich zo laat gaan. Als je dan door professioneel handelen de schade voor een verdachte ook nog weet te beperken, ga je wel met een goed gevoel naar huis.”