Rijdend vanaf een opdracht in Ede kwam ik langs de heide. Aan de rechterkant de Edesche hei en links het gedeelte dat Ginkelse heide heet. Op zich al een prachtig landschap waar je op ieder moment van de dag kunt genieten van de vrijheid en schoonheid die moeder natuur te bieden heeft. Maar wat zag dit prachtige stukje Ede er vanmiddag extra mooi uit . Het was niets minder dan een drive-in theater. De mist gaf een groot deel van de dag geen stukje uitzicht vrij. Maar tegen het einde van de middag won de zon even terrein. Ineens was er een oranje gloed te zien boven ‘De Ginkel’. Langzaam verdween de dikke laag watten boven de vlakte. Een gevecht dat zeker een uur duurde. Maar ineens was daar het stilleven. De zon, mist, silhouetten van bomen en druppels van dauw. Waar ik ook keek, het was zo mooi. Gedwongen door de drang dit moment te te pakken, parkeerde ik mijn auto om de daad bij de gedachte te voegen.
En gelukkig maar dat ik toegaf aan de behoefte om dit moment te vereeuwigen, want mijn weg naar huis vervolgend gebeurde er iets onverwachts. Met iedere meter die ik aflegde, verdween de zon. Achter een wolk? In de mist? Binnen tien seconden was ze totaal verdwenen. ,,Het zal het perspectief wel zijn”, dacht ik. Maar toen ik in mijn binnenspiegel keek, zag ik dat ook de plek waar ik even daarvoor stopte, ineens donker was. Zoals aan het einde van een toneelstuk, om het verwachtte applaus in te luiden, even al het licht in de zaal en op het toneel uit gaat.En dan is de magie weg. Geen kleurige spot, geen spelers.
Ik reed verder op een gedeelte met aan weerszijde bomen die over de weg hangen. Het zijn de coulissen van het theater met even verderop de uitgang richting de bewoonde wereld. Gedachten over werk wat nog gedaan moest worden, namen het weer over. Maar wat was ik even heerlijk weg en… gelukkig heb ik de foto’s nog.
